Als ik morgen doodga
geef me dan vandaag nog de bloemen
geef me dan vandaag nog je lach
je geruststellende woorden
je warme hand.
Als ik morgen doodga
zoek me dan vandaag nog op
luister dan vandaag nog naar al mijn verhalen
laat me dan nog één keer zien
wie je voor me was.
Als ik morgen doodga
is er vandaag nog de tijd
Als ik vandaag dood ben
hoef je me niets meer te geven
dan is vandaag te laat.
© Lieneke Koornstra
Leven…
steeds opnieuw sterven
steeds opnieuw geboortepijn
Leven…
steeds weer opnieuw willen sterven
steeds weer opnieuw geboren willen worden
© Lieneke Koornstra
Liedje voor het leven
Als verdriet niet gehuild mag worden
verdrink je in je verdriet
Als woede niet gelucht mag worden
stik je in je woede
Als angst niet geleefd mag worden
sterf je van angst
Als je je hoofd niet mag laten hangen
breek je jezelf op
Als je nooit eens uit mag glijden
ga je je wel heel krampachtig bewegen
Als je niet meer mag lachen om jezelf en anderen
wordt het een heel erg saaie boel
En als je nooit eens gek mag doen
dan hadden we nu nooit gevlogen!
Dóe gewoon of doe gewóón
’t Is aan jou waar je ’t accent legt
’t Is aan jou hoe je je leven inhoud geeft.
© Lieneke Koornstra
Mezelf niet weggooien
met het badwater
als de zeis der kritiek
is gehanteerd
Bij mezelf blijven
mezelf voeten geven
met mezelf zijn
mezelf dragen
Daarin vind ik mijn basis
ontstaat er draagvlak in mij
van waaruit ik meer en meer
geworteld word
en vervuld kan raken
Zo vervuld
dat ik mezelf uitstraal
zoals ik in wezen
ben bedoeld.
© Lieneke Koornstra
Soms…
wil je een moment creëren
maar het moment moet komen
De voorwaarden kun je scheppen
al is daar een zoektocht voor nodig
Zoeken is gerichtheid
zonder verdere invulling
En vooral ook wachten
geopend wachten
tot het moment zich aandient
dat je vindt.
© Lieneke Koornstra
Langzaam
langzaam verdwijnt
de sneeuw
in de zon
die stilaan wint
aan kracht.
Aarzelend
aarzelend ontvouwt
zich het blad
het prille groen
overtuigt me
na winter
komt lente.
Zachtjes
zachtjes schurk ik me
tegen je aan
je lijf
zo eigen
voelt stilaan
weer samen.
Geleidelijk
geleidelijk vertrouw ik
mezelf en jou
weer
bij ons
met een knipoog
naar morgen.
© Lieneke Koornstra
Trilogie
Deel één:
Alles is nieuw, verrassend, bijzonder.
Verliefd. Geliefd.
Te genieten.
Deel twee loopt lichtelijk uit de hand.
Schept irritaties en ongemakkelijke stiltes.
Geliefden worden partijen
en raken uit elkaar.
Verenigen zich dan weer
verzoenend.
Drie zou inschikkelijk moeten zijn.
Vanwege de groei naar elkaar toe.
Maar drie laat zich niet plooien;
drie wordt venijniger en pijnlijker –
beklijft in hartzeer en lijfelijk gemis.
Is dit het eind of komt er nog een steekspel?
Applaus. Gefluit. Rotte tomaten.
© Lieneke Koornstra
Geschreven nav het gelijknamige gedicht van Judith Herzberg, maar met een ander accent.
Het is als een vliegtuig
dat wil ook niet
dat z’n passagiers verongelukken.
Maar soms ligt de bestemming
verder dan het vliegtuig reiken kan.
En als ik daar niet in berusten kan
dan nóg zal ik weten, God
dat je met al je raadselen
in het leven
de mens uiteindelijk toch
toegang tot de hele kosmos biedt.
© Lieneke Koornstra
Dolfijn
Een sprong
in de lucht
één
met de levenszee
zichzelf tonend
vanuit de diepte
in al z’n volheid
natuurlijk
met zichzelf
op reis
komt hij glanzend
boven water
is hij stralend
in het licht.
© Lieneke Koornstra
Kopfoto: © Magnus Kjaargaard via Wikimedia Commons
