Op 5 mei wil ik minstens één keer de song ‘Free’ van Stevie Wonder horen om te vieren dat ik in een land van heel veel vrijheid leef, zoals vrijheid van meningsuiting, vrijheid om te gaan en te staan waar ik wil, vrijheid om ongeboerikadeerd rond te lopen, vrijheid om te geloven wat ik wil.
Natuurlijk word ik naar van alle ellende in de wereld. Zo zijn wij maar een paar uurtjes vliegen verwijderd van landen waar het oorlog is, waar mensen honger lijden, waar mensen aan ziektes overlijden die hier vrij eenvoudig te behandelen zijn. Of wat te denken van de nabestaanden van de flightcrew in die vrachtjumbo die op 29/04 jl. in Afghanistan tijdens het opstijgen crashte, vermoedelijk als gevolg van een schuivende lading: in de diepe rouw waarin zij gedompeld zijn, staan zij oog in oog met een voor eeuwig gesloten deur. Weer anderen voeren een dagelijkse strijd tegen een slopende ziekte, die hen geen dag vrijheid gunt. Ook zijn er Nederlanders die zich miskend voelen in de datum van 5 mei omdat voor hen aan de Tweede Wereldoorlog pas op 15 augustus een einde kwam.
Nee, dat laat me niet onberoerd.
Daarbij, ik weet ook wel dat ik soms de gevangene ben van mijn eigen gedachten, mijn eigen tekorten en mijn eigen niet altijd even slimme zetten.
Toch weerhoudt dit alles mij niet om juist vandaag te genieten van de vrijheid die Stevie Wonder bezingt. Als ik de song van Stevie Wonder hoor ervaar ik mijn vrijheid tot in de toppen van mijn vingers en de puntjes van mijn tenen. In mijn beleving vertolkt Wonder hier een vrijheid die niets te maken heeft met vrijblijvendheid maar juist alles in zich draagt om mensen met elkaar te verbinden.
