En weer is er een elfje minder in de KLM-vloot.
Dit keer is het de beurt aan de PH-KCE Audrey Hepburn om de reis te maken naar haar final destination. Het is dit toestel dat in de afgelopen maanden acte de présence gaf tijdens de Luchtmachtdagen in Gilze-Rijen, zij werd als eerste versierd met de KLM-95-jaar-sticker en zij verzorgde de allerlaatste lijnvlucht ooit met een MD-11.
Nu staat zij op het platform waar een kleine week eerder haar twee enige nog op Schiphol verblijvende zusters schitterden vanwege de Farewell-vluchten. Ze staat er kaal bij. Niet alleen de feestelijke sticker, ook alle logo’s, registraties en namen zijn van haar romp verwijderd. Op de eindbestemming zijn de benodigde materialen en mankracht niet aanwezig om dit te kunnen doen, terwijl de kist op die plek niet langer KLM-eigendom is. Het kleurenschema zit er nog wel op, zodat het vliegtuig toch nog steeds herkenbaar is als KLM-dame.
Er begint zich leven om haar heen af te tekenen. Mensen in gele veiligheidsvestjes klimmen omhoog op de vliegtuigtrap, nadat de flightcrew hetzelfde heeft gedaan. Er wordt gebukt, gerommeld, dan komt de banner tevoorschijn. ‘Farewell Audrey, you are a beauty’ staat erop.
Ik vraag me af hoe wel Audrey zal varen in haar nabije bestaan als bierblikje, scheermesje, steelpannetje of motorblok.
Camera’s flitsen, het lijkt wel vuurwerk. Terwijl ik slik zie ik aan die mensen in de verte dat ik duidelijk niet de enige ben die emotioneel is aangedaan.
De machine zal opstijgen vanaf de Kaagbaan. Diverse spotters hebben zich al in de directe omgeving verzameld. Ik baan me een weg door een modderig grasland en klim een heuveltje op waar ik zeker niet de eerste ben. Allemaal gelijkgestemde zielen. Volop praat over de MD-11 die in rap tempo geschiedenis wordt. Haar voorganger, de DC-10, wordt daarbij niet gepasseerd. Ditzelfde jaar kwam er ook voorgoed een eind aan de passagiersvluchten met dit toestel. Alleen pas na 43 jaar, terwijl de MD-11 er al na 24 jaar mee moet stoppen.
Biman Bangladesh Airlines heeft die allerlaatste DC-10 in passagiersuitvoering nog aangeboden aan het in Seattle gelegen Museum of Flight. Maar daar was het vliegtuig niet welkom. Toch te veel een satelliet van Boeing? Ook in Engeland bleven de deuren gesloten. Nu wacht de kist hetzelfde lot als Audrey, maar dan in Bangladesh. Ik kan de naam van dat land niet horen noemen zonder te denken aan het concert dat mijn lievelings-Beatle George Harrison organiseerde om geld in te zamelen voor de bevolking die in 1970 zwaar was getroffen door hongersnood als gevolg van een orkaan die daar had huisgehouden.
Intussen komt de KCE in beweging. Zij rolt achteruit om vervolgens richting startbaan te taxiën. De camera’s om mij heen beginnen te ratelen. Geen seconde van haar aftocht wordt gemist. Het geluid van haar GE-motoren laat zich horen, muziek in mijn oren. Hoe moet ik het omschrijven? Als oe-oe-oe? Dat doet meteen aan een uil denken. Mis poes. Ik houd het toch maar bij de fluitketeltjes.
Een A330 stijgt op vanaf de Aalsmeerbaan. Dat zorgt even voor paniek. Audrey zal toch niet op het allerlaatste moment vanaf daar moeten vertrekken? Bij de laatste van de drie Farewell-vluchten landde de KCD ook op een andere baan dan door menig luchtvaartfotograaf verwacht. Maar nee, rustig maar, aan de staart van de KCE is duidelijk te zien dat ze wel degelijk vanaf de Kaagbaan gaat starten.
Daar komt ze. Faster and faster. Haar neuswiel komt los. Het hoofdgestel volgt. Daar gaat ze. Als een raket. En ik weet uit ervaring dat dit, als je erin zit, geen pijn doet aan de oren. Heeft te maken met de luchtdruk in die kist. Dat had McDonnell Douglas toch maar mooi geregeld.
De lucht is open. Dat maakt dat we nog heel lang het nakijken hebben. Nog even lichten de vleugels van die goede Audrey op in het zonlicht voordat zij tot een stipje verwordt en tot slot definitief uit ons zicht verdwijnt.
Op Flightradar24 en FlightAware blijft ze als KLM9865 te volgen. De vlucht naar haar tussenstop in Los Angeles zal naar verwachting 11 uur en 43 minuten duren, zie ik op de eerste beelden van FlightAware. Uiteindelijk zetten de vliegers haar na een vlucht van 10 uur en 15 minuten keurig aan de grond.
Nadat er enkele douane-activiteiten hebben plaatsgevonden, starten ze Audrey voor de allerlaatste keer. Voor de allerlaatste keer wordt het elfje door de GE’s voortgestuwd en door haar vleugels gedragen. De vlucht naar Mojave, waar ze wordt ontmanteld, duurt slechts 23 minuten, vijf minuten langer dan volgens FlightAware gepland.
Het afscheid is nu een feit. Precies één dag voor haar verjaardag. Op 18 november 1994 werd ze hartelijk verwelkomd in de KLM-vloot. Over krap twee maanden zal ze gezelschap krijgen van het laatste blauwe elfje dat richting sloop gaat. Maar tegen die tijd zal ze zelf al flink gehavend zijn.
Goodbye, beste Audrey, in jou beleefde ik een van mijn mooiste vluchten ooit.
Kopfoto: © Ralph Jaspers
