Een MD-11 verdient beter – KCB

En weer is het de beurt aan een elfje om haar laatste start vanaf haar thuishaven te maken.
Dit keer gaat het om de PH-KCB Maria Montessori.

Op het parkeerterrein langs de A4 steekt haar wit gemaakte staart bleek af tegen die van de andere toestellen die er staan vanwege de drukte op Schiphol.
Niet alle belettering is van haar romp verwijderd. Aan de ene kant pronkt nog een grote sticker MD-11, die herinnert aan 11-11, de dag waarop de Farewell Flights plaatsvonden. Aan de andere kant rest een deel van zo’n zelfde sticker, de letter- en cijferrestanten die er nog op staan lijken wel een Russische tekst te vormen.
Het moet teveel gepulk en gepeuter zijn geweest de hele boel eraf te krijgen.

Toen de machine enkele dagen geleden nog op Schiphol Oost vertoefde, stond er als restant van de tekst KLM-DOUGLAS AVIATION HISTORY, enkel nog ORY op de romp. Daardoor kreeg ik al associaties met bezigheden als kauwgom van het vloerkleed verwijderen, kattenharen uit de bank trekken of rijen kruissteken uithalen. Een kwak verf eroverheen was kennelijk geen optie.

Op Facebook verschijnen de eerste foto’s van de drie mannen die het elfje naar de sloop vliegen. Ze houden een banner vast met de tekst ‘Maria, bedankt voor alle wijze lessen.’
Het zal een verwijzing zijn naar de geestmoeder van het Montessori-onderwijs.
Of het vliegtuig zelf de mensen die met haar hebben gevlogen ook nog wat heeft kunnen leren? Zou zomaar kunnen.

Ik behoor tot de MD-11-fans die zelden of nooit de achternaam vermelden van de vrouwen waarnaar de toestellen zijn vernoemd. Daarom denk ik bij de naam Maria toch vooral aan mijn dierbare hartsvriendin die vorig jaar zo plotseling overleed. Een vrouw die niets met vliegtuigen had, maar die zich wel evenals de MD-11 kenmerkte door een bijzonder karakter waar mensen totaal verschillende gevoelens aan beleefden.

Op Flightradar24 is te zien dat er bij de KCB leven in de brouwerij komt. Bij het groepje fans dat getuige wil zijn van haar definitieve vertrek, ontstaat enige onrust. De machine zal toch niet op het laatste moment van een andere baan vertrekken?

Daar doemt haar staartmotor op. Camera’s gaan in de aanslag, de spanning stijgt.
Het vliegtuig draait de Kaagbaan op, begint snelheid te maken. Het geluid van haar motoren zwelt aan, haar lampjes worden zichtbaar, de taxi- en landingslichten die met elkaar de voor de MD-11 en DC-10 karakteristieke driehoek vormen.

Nog maar nauwelijks is Maria geheel in beeld of het is het moment van rotatie, van loskomen van haar thuisgrond. Terwijl ze pijlsnel omhoog klimt is er vanuit de cockpit een moment aandacht voor de fans die achterblijven. Via LiveATC is duidelijk te horen dat een van de mannen op de bok zegt: ‘De groeten aan alle MD-11-vrienden.’

Die MD-11-vrienden zwijgen in alle talen, hun camera’s ratelen terwijl ze zelf slikken nu het op één na laatste elfje definitief vertrekt. Steeds kleiner wordt het toestel in hun ogen nu zij het nakijken hebben. Ze vliegt een maagdelijk witte wolk in, komt weer een moment tevoorschijn als een stipje aan een helblauwe hemel om daarna opnieuw in een even maagdelijk witte wolk voorgoed uit beeld te verdwijnen.

Camera’s worden opgeborgen, tranen weggeveegd met de mouw van een jas. Woorden komen weer op. Waarom die MD-11 zo mooi is. Die staartmotor. Die robuuste verschijning. Die winglets.
Woorden schieten tekort.
Het is niet uit te leggen. Je begrijpt het of je begrijpt het niet.
Liefde laat zich niet verklaren.
Maar het betreft wel een liefde die veelal vanaf het eerste zien van de machine is gevoeld.

Toezeggingen volgen. Ja, ze zijn er zeker weer op 12 januari 2015, als de laatste der Mohikanen vertrekt, de PH-KCD Florence Nightingale, Floortje voor intimi.
Ongeloof klinkt omdat zij evenmin kan worden behouden. Het schitteren in haar tijdelijke hotelfunctie ging haar toch ook goed af. Alom klinkt de overtuiging dat ze continu zou zijn volgeboekt. Ze zou gewoon in een hangar moeten worden gezet.
Is het niet zo dat na de oorlog tot mid jaren zeventig Spitfires en Mustangs voor bijna oud metaalprijzen werden verkocht en nu per stuk miljoenen waard zijn? Grote kans dat over tien, twintig jaar wordt verzucht: ‘Hadden we er maar eentje bewaard.’

Terwijl de MD-11-vrienden hun auto’s instappen en wegrijden, vliegt Maria haar einde tegemoet. Na een vlucht van 9 uur en 36 minuten landt ze in Atlanta voor douaneactiviteiten, gericht op de invoer van de te verhandelen MD-11.
Nauwelijks twee uur later stijgt ze weer op en dragen haar vleugels haar voor de echt allerlaatste keer. Voor enkele minuten bereikt ze nog even een hoogte van 4000 voet. Na 42 minuten is het voor haar gedaan.

Op Facebook verschijnen de eerste platen van haar vertrek op Schiphol, haar aankomst op Atlanta, op Crestview en het openmaken van haar motorhuizen. Slierten snotterende smileys eronder. Een druk op de knop en hoppa, daar staat weer zo’n tranen plengende kop.
Het kan moeilijk zijn ergens woorden voor te vinden. Maar zo’n makkelijke klik op een opgeblazen figuurtje?
Ook wat dat betreft verdient een MD-11 beter.

Kopfoto: © Rego Meijer