Tja, die Gerard Joling. Ik ben nooit een fan van hem geweest. Daarom wist ik niet dat hij vorig jaar zijn toen nog 53-jarige kop met botox heeft laten injecteren en faceliften.
Een rimpelbekkie krijgen is niet leuk. Voor de spiegel trek ik mijn huid ook wel eens glad in een stil verlangen naar een jeugdiger uitstraling.
Dat Joling voor een blijvend resultaat naar een plastisch chirurg is gestapt, werd me duidelijk tijdens de oudejaarsuitzending van De Wereld Draait Door. Niet dat hij er iets over zei, hij heeft het zelfs altijd ontkend getuige de berichten op het internet. Maar hij ziet eruit als zo’n aluminiumballon waar al enige lucht uit is ontsnapt. En dat is eigenlijk nog het minst erge van de ingreep. Want zijn gezicht leeft niet meer. Zijn leven is eruit.
De weg terug is er niet bij. Niet naar zijn jeugdigheid en ook niet naar zijn echtheid. Triester kan je het haast niet bedenken.
Alhoewel…
Met de documentaire De weg terug brengt Denise Janzée het ‘trieste lot’ van haar stiefvader Marco Bakker in beeld.
Deze eens zo gevierde bariton reed zestien jaar geleden onder invloed een vrouw dood op het parkeerdek van de Arena. Janzée gebruikt geluidfragmenten uit de Mattheus Passion om de kijker tot medelijden aan te zetten. Niet met de omgekomen vrouw en haar nabestaanden, nee, met Marco Bakker wiens glansrijke carrière naar de ratsmodee is en die nu niet meer op een landgoed woont maar in een gewone straat.
We krijgen hem te zien op zijn brommer. Een hondje achterop. Hij rijdt die gewone straat uit, de duinen in, de Hoogovens op de achtergrond. ‘Mache dich, mein Herze, rein’, klinkt erbij, nog door hemzelf gezongen.
Ook worden we getrakteerd op beelden van Bakker in de rechtszaal. ‘Erbarme dich’ is de muzikale omlijsting.
Nog maar een schepje erbovenop. Nu in de vorm van een fragment uit een kerkdienst waarin de woorden hoorbaar zijn: ‘U die de zonden van de wereld wegneemt, heb medelijden met ons.’
Het is toch wat dat Bakker meteen nadat hij met zijn zatte kop die vrouw schepte, hup, van zijn voetstuk viel.
Zijn collega en vriend Henk Poort stelt zelfs dat die vrouw daar niets te zoeken had. Echt, dat zegt hij! Grover kan je het niet bedenken. Zal dat ook het uiteindelijke excuus zijn van degene die vlucht MH17 uit de lucht schoot? Dat die mensen op die plek in het luchtruim niets te zoeken hadden?
Mijn maag draait zich ervan om.
Volgens Poort was Bakker die bewuste avond absoluut niet dronken. Nee, het is een grote man die best wel wat kan hebben en die de controle over zijn auto was kwijtgeraakt omdat in de buurt van het voertuig een sterke zender stond opgesteld die de elektronica in zijn wagen beïnvloedde. Onbelicht blijft dat Bakker zelf tijdens de zitting een tweede mogelijkheid aandroeg: bij het wegrijden zou een van zijn wielen in een slip zijn geraakt. Vervolgens zou de zanger per abuis de cruisecontrol hebben aangeraakt toen hij de pook van de richtingaanwijzer bediende. Toen het wiel weer grip kreeg op de betonnen vloer, spoot de Opel Omega er vandoor. Althans, dat schreef Trouw op 24 juni 1998.
De zanger moet dan toch een flinke snelheid gehad hebben toen de cruisecontrol die vastzette, lijkt me zo.
Bakker zelf noemt het onredelijk dat mensen alleen maar weten wat er in de pers stond en niet wat er gebeurd is. Het riekt er toch erg naar dat De Telegraaf op 11 november 1998 terecht kopte: Marco Bakker voelt zich niet schuldig.
Alles en iedereen is schuldig, behalve… Ach gos…
Van mij hoeft iemand zich niet in schuld te blijven wentelen, ook Marco Bakker niet. Maar zonder schuldbesef, zonder boetekleed, kan er geen vergeving zijn.
Met de verongelijkte houding die hij en zijn vrouw Willeke van Ammelrooy aannemen over de wending die dat fatale ongeluk in hun leven heeft gebracht, boren ze zelf ieder spoortje van empathie, van erbarmen, naar hen toe de grond in.
Niet het feit dat hij die vrouw doodreed betekende de doodsteek voor zijn carrière, maar het feit dat het voor iedereen overduidelijk was dat het redden van zijn imago belangrijker voor hem was dan het leed van de nabestaanden. De documentaire maakt overduidelijk dat het na al die jaren nog altijd om dat beschadigde imago gaat.
De weg terug is er ook voor Marco Bakker niet bij. Niet naar zijn onschuld en ook niet naar zijn onbeschadigde blazoen.
Maar de weg vooruit biedt ieder mens zolang hij leeft kansen het hart te zuiveren, Marco Bakker incluis. Tenminste, als hij bereid is eindelijk zijn kop eens te buigen en te zijn voor anderen waarnaar hij zelf het meeste hunkert: erbarmen.
Kopfoto: © Lieneke Koornstra
