We waren weer eens bij een Chinees. In de vijver die bij mijn vorige bezoek vol koikarpers zat, huisden nog maar twee van deze kleurige dieren. Het tropisch zeeaquarium daarentegen zat vol vis. Een van de doktersvissen was zichtbaar ziek. Een witte pluizige rand had zich rond zijn oog gevormd.
Lange tijd heb ik geschreven over aquariumvissen. Het lezerspubliek smulde van mijn interviews waarin standaard ter sprake kwam hoe de liefde voor de hobby was ontstaan en wat de ervaringen waren met wildwaterfestijnen.
Veel lezers zagen ook de humor wel in van door mij gebezigde zinnen als ‘ofschoon niet leerplichtig houdt deze vis zich graag in scholen op’, al waren er wat enkelingen die zich er mateloos aan stoorden.
Zeer ontstemde reacties volgden toen ik een artikel schreef met de kop Maak van uw aquarium geen mortuarium. Ik kan je verzekeren dat ik in mijn leven heel wat kommer- en kwelbakken heb gezien waarin ik de vissen nog net niet hoorde vloeken omdat ze dat nou eenmaal niet kunnen.
Nog bozer werden sommige hobbyisten toen ik in een ander artikel aandacht besteedde aan de antibiotica die veelvuldig gebruikt wordt bij de kweek van goerami’s en de impact daarvan op mens en dier.
Laat staan toen ik inging op het gebruik van cyanide en springstof bij de vangst van tropische rifvissen. Voor velen werd ik een persona non grata, waarbij je moet bedenken dat ik het over de zeventiger jaren heb, waarin de alarmsignalen van de Club van Rome over het milieu steeds meer mikpunt van kritiek werden.
Aan dit alles moest ik denken toen ik naar die zieke doktersvis keek.
Nee, de uitspraak ‘zo gezond als een vis’ gaat lang niet altijd op.
En nee, de vinger op de zere plek is niet geliefd.
Ooit was ik een veelgevraagd spreekster bij nierpatiëntenverenigingen. Tot die ene lezing over niertransplantatie. Eerst ging ik in op de ellende van dialyse en de dringende behoefte aan donornieren.
‘Probleem is dat u hierbij volkomen afhankelijk bent van de goodwill van anderen’, stelde ik vervolgens. ‘Een nog groter probleem is dat die anderen veelal hun donorcodicil niet hebben ingevuld. Om dat te doen moeten ze stilstaan bij hun eigen dood. Er zijn prettiger zaken om bij stil te staan. Dus hup, de stapel op met dat donorcodicil. Of hopla, ergens in een la ermee voor later. Lekker makkelijk terwijl u dagelijks met de zware impact van een leven met dialyse wordt geconfronteerd. Het ligt voor de hand om over die gemakzucht hard te oordelen. Of misschien toch ook weer niet bij het besef dat iedereen het liefst met een zo groot mogelijke boog om een dialyseafdeling heenloopt. U hoeft mij echt geen antwoord te geven op de gewetensvraag die ik u nu ga stellen, maar sinds wanneer bent u zelf lid van de Nierstichting en de Nierpatiënten Vereniging Nederland? Voordat of nadat bij u een nierziekte werd geconstateerd?’
Geroezemoes. Enkele mensen stonden op en verlieten de zaal.
Nee, kritische geluiden worden niet graag vernomen.
Rutte zei van de week ook iets dat hem op felle kritiek kwam te staan van de politici waarmee hij in debat was.
Hij onderschreef de door de redactie van RTL bedachte stelling dat jihadisten beter kunnen sneuvelen dan terugkeren naar Nederland.
De altijd zo keurig afgestofte Pechtold gaf aan ze liever te berechten in ons land van vrede en recht, dan dat ze omkomen in ‘de zandbak’.
Kennelijk weet ook hier de rechterhand niet wat de linker doet want hij steunt de handelingen van dit kabinet waarbij door de inzet van F-16’s mensen worden gedood.
Een gevalletje van misleiding zou ik zo zeggen: de kiezers voorhouden dat hij niemand dood wenst maar intussen wel steun geven aan het elimineren van de jihadisten.
Pechtold kwam aandragen met de in de gevangenis zittende moordenaar van Van Gogh. ‘Zo moeten we het doen’, stelde hij.
‘Maar Theo van Gogh leeft niet meer. Ik wil niet dat weer een Theo wordt vermoord’, bracht Rutte ertegenin.
Jihadisten keren niet terug voor de lieve vrede maar om bommen te plaatsen en andersdenkenden te onthoofden.
Ook ik zie dat hier liever niet gebeuren.
Pechtold noemde de stellingname van Rutte een premier onwaardig. Van Ojik sprak over een dieptepunt.
Tja, wanneer is er sprake van onwaardigheid, van het bereiken van een dieptepunt? Als er iets wordt benoemd waarvoor je liever de ogen sluit?
Met lede ogen keek ik nog maar eens naar die doodzieke doktersvis. Over niet al te lange tijd zal hij zijn ogen voor eeuwig sluiten. Geen twijfel mogelijk.
Kopfoto: © Amada44 via Wikimedia Commons
