Máxima.
Veel mensen denken bij die naam meteen aan de vrouw die inmiddels koningin is.
Ik niet.
Ik denk daarbij aan de Máxima. De Prinses Máxima om precies te zijn. Dat is een van de MD-11’s binnen de Martinair-vloot, de PH-MCU, die naar de vorstelijke dame is vernoemd in de tijd dat haar man nog kroonprins was.
De MCU had intussen zeven jaar naamloos rondgevlogen toen Máxima een hele fles champagne leeggoot op de neus van het elfje. Kranten kopten dat Martinair hiermee na tien jaar de traditie herstelde om vliegtuigen namen te geven van leden van het koninklijk huis. Maar er volgden geen Prinses Amalia, Prinses Alexia en Prinses Ariane in het rode staartenland.
Alleen de PH-MCW kreeg nog een naam: op de dag dat zij twaalf jaar oud was en Martinair stopte met passagiersvluchten, werd het Martin Schröder gegund deze machine te dopen die voortaan zijn naam mocht dragen. De oprichter van de rode maatschappij sprak de hoop uit dat zijn naam er maar kort op zou staan en dat de aandeelhouders en raad van commissarissen snel zouden overgaan tot vlootvernieuwing.
Het mocht niet zo zijn.
De naar hem vernoemde MD-11 is drie maanden geleden naar het vliegtuigkerkhof gevlogen en nu staat de Máxima hetzelfde lot te wachten, als de een-na-laatste van haar zeven zusters. Nieuwe machines komen er niet voor terug. Het weer, grijs en somber met zo nu en dan een regenbui, voelt de sfeer feilloos aan.
In haar betere dagen was de PH-MCU ooit bestickerd met rozen, die ik, kippig als ik ben, in eerste instantie aanzag voor aardbeien. Reden waarom ik dit vliegtuig zelfs toen ik allang beter wist, steevast de aardbeienkist noemde.
De rozen zijn inmiddels verleden tijd en ze ziet er nu uit als een echte cargobak, heel hard toe aan een wasbeurt. Maar dat kost algauw zo’n zevenduizend euro en wie let er verder op? Passagierskisten worden vaker schoongemaakt. Toch heeft iemand in grote letters ‘vies’ op haar romp geschreven.
Haar laatste vlucht gaat niet rechtstreeks naar de sloop. Nog één keer landt ze op Miami om daar vracht af te lossen. Efficiënt tot het bittere end.
Een busje levert de flightcrew af bij de driemotorige jet. De gezagvoerder zag ik deze week al eerder: hij schreef geschiedenis toen hij voor de allerlaatste keer in zijn carrière een MD-11 op Schiphol landde. Desgevraagd vertelt hij dat dát moment hem meer aangreep dan wat hem nu te wachten staat: een kist achterlaten op een plek waar ze ontmanteld wordt.
De twee andere mannen heb ik nooit eerder gezien, maar een van hen maakte deel uit van de cockpitcrew die met een Martinair-MD-11 acte de présence gaf tijdens de Luchtmachtdagen in Leeuwarden. Drie uur hadden ze in de flightsimulator gezeten ter voorbereiding van die stunt: twee fly-overs waarvan de laatste met ingetrokken landingsgestel en daarna als een raket omhoog. En ja, de alarmen gingen af, want zo’n kist snapt er niets van dat er zo laag wordt gevlogen zonder uitgeklapt landingsstel en dan ook nog zo hard.
De fotografen met wie ik op stap ben maken platen van de mannen: met zijn drieën voor motor 1, alle drie afzonderlijk voor diezelfde motor, en ach, waarom ook niet, in plaats van staan voor die motor kan je ook nog in de motorinlaat gaan zitten. We volgen de flightcrew aan boord.
In het vrachtruim kijk ik in de gemoedelijke ogen van een groot zwartbruin paard. Er gaan twee merries en één ruin mee op deze vlucht, hoor ik van de groom.
Nog één keer werp ik een blik in de ruime cockpit die zo kenmerkend is voor de MD-11. De flightcrew maakt zich klaar voor de vlucht, checklisten worden afgewerkt.
We schudden handen en dan is het afscheid daar.
Als de Máxima haar pushback krijgt, stroomt het van de regen. Het universum lijkt mee te huilen nu het onvermijdelijke moment daar is. De bemanning zwaait en wij zwaaien terug vanuit de gele combiwagen. Korte tijd rijden wij voor de machtige machine uit. Dan rijden wij een weg op die parallel loopt aan de startbaan.
De regen krijgt er geen genoeg van terwijl de MD-11 de 24 opdraait. Gelukkig is onze combi voorzien van een grote achterklep waaronder we kunnen schuilen.
Nadat een Boeing 737 van Jet2 het grijze luchtruim heeft gekozen, is het de beurt aan de Máxima. In de verte schitteren haar lampjes.
Dat de flightcrew gas geeft is te zien aan de diepgrijze rookwolken die zich achter haar vormen. Sneller en sneller gaat ze, haar neus komt los en daar vliegt ze, voor altijd weg van haar thuishaven.
Lang nakijken kunnen we haar niet, nog voordat ze afdraait richting Atlantische Oceaan, duikt ze weg in het sombere grijs van het treurige weer.
Mijn iPhone maakt een ping!-geluidje. Als ik het berichtje open, zie ik een foto met Máxima in tranen op haar trouwdag toen het tangonummer Adiós Nonino werd gespeeld.
Adiós, mooie MD-11, Schiphol zal voor altijd anders zijn zonder jou.
