Het is de dag van de MD-11.
Vandaag maakte deze schitterende machine haar allerlaatste lijnvlucht.
En ik was aan boord.
Lang heb ik naar dit moment uitgekeken. Maar eigenlijk ook weer niet. Want vanaf nu is het geschiedenis om ooit nog een vlucht op de MD-11 te kunnen boeken.
Aan de PH-KCE ‘Audrey Hepburn’ viel de eer om deze geschiedenis te schrijven. Aanvankelijk zou de PH-KCD ‘Florence Nightingale’ hiervoor worden ingezet. Door menig liefhebber wordt zij als het meest fotogenieke elfje beschouwd. Een noodzakelijke reparatie aan haar staartmotorinlaat pakte namelijk tevens als een schoonheidsoperatie uit.
De KCE had echter het geluk dat zij juist in de hangar moest zijn toen aan enkele KLM-kisten stickers werden uitgedeeld vanwege het 95-jarige bestaan van onze blauwe luchtvaartmaatschappij. Zo mocht dit toestel de show stelen en dat deed ze voorbeeldig.
Het was donker toen de bemanning van de McDonnell Douglas MD-11 de laatste keer de motoren startte voor een lijnvlucht. Aan boord uiteraard passagiers die totaal geen besef hadden van wat een MD-11 is en het ook geen biet interesseerde, maar ook tientallen fans uit allerlei delen van de wereld die net als ik de reis van Montreal naar Amsterdam speciaal hadden geboekt nu dit vliegtuig met de karakteriserende staartmotor uit de KLM-vloot verdwijnt.
Langs de startbaan in Montreal stonden liefhebbers klaar om haar nog één keer te kunnen fotograferen. Die stad staat niet op het programma van vrachtvervoerders die nog met elfjes vliegen, dus voor deze fans was het vertrek van de KCE zeker ook een heftig moment.
Het was duidelijk dat door de flightcrew en de verkeersleiding bewust rekening met hen werd gehouden. Op de hoek waar de vliegtuigen stoppen alvorens de startbaan op te rijden, stond onze elf langer dan gebruikelijk stil. Ruimte genoeg dus voor de Canadese MD-11-lovers om haar op de gevoelige plaat vast te leggen.
Daarna was het algauw full throttle vertrek. De MD-11 stijgt heel snel op, gaat als een raket. Trouw aan haar karakter deed ze dat nu ook.
Heel even hadden we een fraai uitzicht op Montreal, maar algauw boorde ze zich door een dik wolkendek en verdween de stad voor ons uit het zicht.
De lampjes ‘Fasten your seatbelts’ waren nog maar nauwelijks gedoofd of de cabincrew kwam langs met champagne en gebak. Daar bleef het niet bij, want het rondje thee en koffie ging niet zonder likeur. Dat drink je toch voor je plezier? Ja, stil maar, met mate, ja echt.
Behalve warm eten werd er ook nog iets opgedist dat te weinig was om ontbijt te heten maar te veel om door te gaan voor een tussendoortje. Daar zat onder meer yoghurt bij. Met een vorkje als eetgereedschap. Eens iets anders dan soep ermee eten.
Een blijvende herinnering kregen we in de vorm van een officieel papier. ‘Certificate the last scheduled KLM MD-11 flight‘, staat boven een fraaie foto van de PH-KCK ‘Ingrid Bergman’. Ja, die beste kist verkeert inmiddels in een vergaande staat van onttakeling.
De motoren die haar ooit voortstuwden verrichten nu hun diensten onder MD-11-vliegtuigen van andere vrachtvervoerders.
In feite hadden de KLM-dames nog vele jaren kunnen doorvliegen, maar hun pech is dat er een grote onderdelenschaarste is. Daardoor staan ze veel te lang aan de grond als er eens iets stuk is. En time is money, ook in de luchtvaartwereld. Komt bij dat het elfje graag wat drinkt, kerosine in dit geval. De nieuwe generatie vliegt veertig procent zuiniger en met minder uitstoot.
Het was nog steeds donker toen de dame haar landing inzette. Omdat ze de wind mee had brak dat moment eerder aan dan ik en velen met mij hoopten. Het was een mooie landing, een greaser, zoals vliegers dat wel eens noemen.
Auto’s met zwaailichten begeleidden het vliegtuig vanaf de Polderbaan naar de gate, waar de brandweer een watersaluut bracht. Daarbij was het ook genieten van het fluitketelgeluid dat haar GE-motoren produceren tijdens het taxiën. Oe-oe-oe-oe. Ja, geweldig vind ik dat.
Ik geef toe, de nieuwe generatie vliegtuigen is veel stiller. Maar het geluid van het elfje… is muziek in mijn oren.
Toen de machine eenmaal stilstond maakten veel van haar fans zich zo snel mogelijk uit de voeten om nog enkele foto’s te kunnen schieten van de MD-11 aan de pier. Andere fans, ja, ik was één van hen, bleven juist zo lang mogelijk in het toestel, raakten nog een keer een stoel aan, namen een kijkje in de cockpit. In verschillende talen klonk een afscheidsgroet.
Het elfje heeft veel losgemaakt en veel gebracht. Dankzij haar heb ik een fantastische vakantie gehad.
Behalve werelden heeft zij ook heel veel mensen met elkaar verbonden.
Kortom: de MD-11 is/was zeker niet zomaar een vliegtuig….
© Rego Meijer
Kopfoto: © Ralph Jaspers
