MD-11 F(lo)orever – KCD

Velen zullen het niet begrijpen. Dat bij het vertrek van een vliegtuig de tranen over je wangen rollen. En dan niet omdat er iemand in zit die je voorlopig niet ziet, maar omdat het om een bijzonder toestel gaat dat je nooit weerziet.

Het vertrek van de laatste MCDonnell Douglas MD-11 uit de KLM-vloot, de PH-KCD Florence Nightingale, Floortje voor wie van haar houden, roept bij mij soortgelijke gevoelens op als dat moment in mijn kindertijd waarop ik mijn lievelingsspeelgoedkonijn in de kachel zag verdwijnen. Pluisstaart was tot op de draad versleten, reden waarom mijn vader vond dat hij weg moest. Zelf keek ik enkel naar mijn knuffel met de ogen van mijn hart.

Zakelijk gezien is de MD-11 ook niet meer interessant. Verstookt te veel kerosine, onderdelen zijn schaars, onderhoud kost teveel tijd. Maar degenen die met de ogen van hun hart naar dit vliegtuig kijken, prijzen haar voor eeuwig vanwege haar vormgeving en eigenzinnige karakter.
Daarbij heeft Floortje, als enige van de elfjes, een bijzonder kenmerk. Een noodzakelijke reparatie aan de motorinlaat van de staartmotor pakte uit als een schoonheidsoperatie. De elf aangebrachte strips schitteren als lichtpuntjes, wat haar zeer fotogeniek maakt.

Voor veel MD-11-fans is Floortje dan ook de absolute favoriet. Komt nog bij dat zij de Farewell-vluchten uitvoerde die KLM organiseerde vanwege het afscheid van de driemotorige jet. Exact twee maanden na dit evenement is haar tijd gekomen om haar thuishaven definitief te verlaten.
Op de banner die speciaal voor deze gelegenheid is gemaakt, staat: MD-11 F(lo)orever 1993 – 2015 end of an era.

‘Ongelooflijk dat ze geen enkel elfje hier houden’, verzucht een van de tientallen fans aan de rand van de Kaagbaan.
Dat kan ik alleen maar beamen. Alle reden voor mij te wensen dat Floortje zou doen als haar zuster, de PH-KCG Maria Callas, die vanwege een olielekkage naar Schiphol moest terugkeren terwijl ze op weg was naar de sloop. En dat Floor niet één keer een mankement zou vertonen, maar elke keer weer, zodat voor iedereen duidelijk blijkt dat zij niet in de shredder mag verdwijnen maar behouden moet blijven voor de Nederlandse luchtvaarthistorie.

Neem gerust van mij aan dat de giga spijt van de vernietiging van deze bijzondere kist nog komt. Ook mijn vader kon zich later de haren wel uit zijn hoofd trekken omdat hij Pluisstaart in vlammen had laten opgaan.

‘Ze gaat vertrekken’, meldt een man die zich op een huishoudtrap heeft geïnstalleerd. Het hekwerk zal zijn foto’s van de uitgefaseerde kist niet bederven. Een koude wind giert om zijn benen. Ook om de mijne trouwens. Het is snijdend koud.
‘Ze maakt nog een rondje op de luchthaven’, meldt een andere liefhebber. Hij trekt zijn muts verder over zijn oren.
Even lijkt mijn wens dat Floortje langer kan blijven te worden ingewilligd door een eend die gevaarlijk dichtbij de staartmotor komt. Maar nee, mis eend, optisch bedrog!

Het moment van haar definitieve vertrek nadert.
‘On all things comes an end’, klinkt het uit de toren. Toestemming volgt om te gaan. Nadat door de cockpitcrew is bevestigd dat de start van KL9865 plaatsvindt vanaf de 24, komt vanaf de bok wel een heel speciaal bericht: ‘To all the MD-11-lovers and our professionals we like to say warm things. It was fantastic how you helped us make this flight memorable for ever. Thank you again and see you later.’
‘Happy trails KLM’, is er een groet van de bemanning van een Airbus van Delta.
Nog een korte communicatie met de toren over de vlieghoogte en dan is het gas geven en wegwezen.

Het gaat razendsnel. Onverwacht snel. Het neuswiel komt los, het hoofdlandingsgestel volgt. Trouw aan haar imago gaat ze als een raket omhoog.
Nog lang is ze zichtbaar tegen een stralend blauwe lucht.
‘Ze maakt een fly-over!’, roept een fan.
Vertwijfeling.
Terwijl Floortje de wolken in duikt wordt er naarstig op smartphones gekeken. Op Flightradar 24, een app waarop alle vliegtuigbewegingen zijn te zien, is zichtbaar dat de Airbus van Delta precies achter haar zit.
‘Die Scarebus maakt diezelfde bocht, ik denk dat we het kunnen schudden,’ roept een man vanonder zijn capuchon.
‘Ik denk het ook’, zegt de vrouw naast hem.
Enkele MD-11-lovers blijven verwachtingsvol staan. Andere juist vol ongeloof.

‘Het is gedaan’, zegt de man met de muts. Zijn stem klinkt enigszins verslagen.
‘Je gaat toch nog even mee naar de McDonalds?’, vraagt zijn gesprekspartner.
‘Die koffie daar smaakt nergens naar. Maar oké, McDonalds en McDonnell Douglas, die namen klinken best samen’, antwoordt de muts, zijn camera opbergend.
‘Het is daar vast gezellig met zo veel van haar fans.’
‘Het past wel bij een uitvaart ja, samen aan de koffie. Maar ik kom mee.’
Plechtig meldt de ander: ‘Er is een tijdperk gestorven en een legende geboren.’

Ik denk aan het boek Farewell MD-11 dat van die legende getuigt. Mooi. Schitterend. Prachtig. Geweldig dat het is gemaakt. Een eer dat ik eraan heb mogen meewerken.
En toch…
Alle tekeningen die ik had van Pluisstaart en de lookalike die mijn moeder voor me maakte, namen het gemis om hem in mijn armen te nemen niet weg. Ook die schitterende ode in de vorm van dat boek en mijn verzameling modellen van diverse elfjes, zullen het gemis van die mooie blauwe driemotorige jet op Schiphol, niet kunnen wegnemen.

Nadat Floortje eenmaal in Seattle is geland zullen haar motoren haar nog één keer voortstuwen, haar vleugels haar nog één keer dragen, op weg naar een plek waar je als vliegtuig beter kunt wegblijven.
Voor de beide mannen die haar vliegen ook allemaal erg emotioneel. Zeker als ze eenmaal het licht moeten uitdoen van en voor die mooie MD-11.

Kopfoto: © Rego Meijer