Als je U2-fan bent en houdt van het fotowerk van Anton Corbijn, moet je natuurlijk van de partij zijn als de Ierse rockband haar succesalbum The Joshua Tree integraal live vertolkt.
Beetje jammer dat dit in Nederland in de Arena gebeurt, want al draagt dit bouwwerk inmiddels de naam Johan Cruijff Arena en al is er iets aan de akoestiek gedaan, echt top is het geluid hier nog altijd niet.
De toch echt niet onbenullige band Noel Gallagher’s High Flying Birds die het publiek moest opwarmen en hier ook goed in slaagde met onder meer de Oasis-klassieker Don’t Look Back In Anger, had het er lelijk mee te stellen.
Ook van de praatjes die Bono geregeld houdt als hij eenmaal met zijn mannen op het podium staat, is nauwelijks iets te verstaan in die echobak.
De aftrap van U2 met Sunday, Bloody Sunday vindt plaats op de walk out zonder dat er op het immense breedbeeldscherm iets te beleven valt. Ook tijdens de volgende twee nummers blijft dat zo, waardoor een groot deel van de mensenmenigte geen enkele glimp kan opvangen van hun idolen. Dat schept niet meteen een band, maar lekker meegalmen met In the name of love in dat toch al galmende voetbalstadion, verzacht het leed.
Het echte spektakel begint als The Joshua Tree eenmaal op dat enorme scherm verschijnt. In diep zwart tekent de yucca-achtige boom zich af tegen een bloedrode achtergrond. Daarna vangt de motion roadtrip aan over een ellenlange high way door het Amerikaanse landschap, terwijl de band op de voorgrond Where The Streets Have No Name speelt. Het is alsof Bono & Co weer terug zijn in dezelfde woestijn als toen ze dertig jaar geleden samen met Corbijn in een busje door Zuid-Californië reisden.
De inspiratie voor het legendarische album waarvan de groep met deze toer het lustrum viert, werd opgedaan tijdens het vele toeren door het land waarmee de mannen een haat-liefdeverhouding hebben, zoals zo velen. Enerzijds is er de bewondering voor de omgeving waarop God, zo die bestaat, wel extra zijn best lijkt te hebben gedaan. Anderzijds is er de kritiek op de rechtse politiek waarbij de toenmalige focus op Reagan nu is verschoven naar Trump, zoals blijkt bij aanvang van Exit als een filmfragment wordt getoond uit de westernserie Trackdown uit 1958. Een slechte man, met de naam Trump, komt hierin de bewoners van een stadje waarschuwen voor het einde van de wereld. Hij wil dat voorkomen door het bouwen van een muur en wordt afgedaan als een leugenaar.
Evenmin laat Bono zijn respect voor diverse mensen achterwege. Het nummer One Tree Hill draagt hij op aan prins Friso. David Bowie geeft hij in drie songs een eerbetoon: Heroes in Bad, Rebel Rebel in Vertigo en Starman tijdens Beautiful Day. Ook het Nederlandse volk krijgt een woord van dank tijdens Miss Sarajevo voor ‘het openen van onze deuren en harten’. Tijdens de uitvoering van dit nummer komen beelden uit Syrië voorbij, waarmee de dramatische gebeurtenissen van destijds in een actuele context komen te staan. Een spandoek met de beeltenis van de Syrische vluchtelinge Omaima gaat hierbij rond, die ervan droomt om advocaat te worden. Beautiful Day wordt gevierd met het loslaten van ballonnen, de ruim 50.000 fans zorgen voor een zee van duizenden lichtjes in het donker als U2 het optreden afsluit met One.
Het hele concert is gebaseerd op goud van oud, maar niemand die het erg vindt. En al zijn er momenten waarop Bono een beetje slordig is in zijn zang, met zijn goede stem waarop zijn bijnaam Bono Vox ooit is gebaseerd, weet hij nog altijd te overtuigen. De combinatie met het uit duizenden herkenbare gitaarwerk van The Edge en de drumklappen van Larry Mullen jr. die de hartslag vormen, staat garant voor een fantastische avond met diep in het geheugen gegrifte U2-nummers.
De tijden zijn veranderd en toch ook nog altijd hetzelfde.
Veertig jaar geleden maakte John Lennon onder meer indruk met zijn song Power To The People. Toen het album The Joshua Tree tien jaar later verscheen, groeide de hoop op een betere wereld, hoop die nu vervlogen lijkt. Maar anno vandaag swingt Bono de quote van Wael Ghonim erin: ‘Power of the people, so much stronger than the people in power’. De Joshua Tree die destijds de platenhoes decoreerde en tijdens de show regelmatig terugkeert op het scherm, leeft niet meer. Maar de mens kan nieuwe bomen planten, het leven hoeft niet op te houden te bestaan, dat is de boodschap waarmee de U2-fans terug de wereld in worden gestuurd.
En U2?
U2 toert nog even verder, op naar Brussel, in een 28-jarige Boeing 757, registratie 9H-AVM, en speciaal voor deze gelegenheid voorzien van een bijpassende livery om de wereldtournee te promoten. U2 is niet de eerste rockband die met een opvallend vliegtuig de wereld rondtoert. Guns N’ Roses vertoont dit jaar hetzelfde kunstje in een Boeing 737 en Iron Maiden deed het een jaar eerder met een Boeing 747, gevlogen door zanger en vlieger Bruce Dickinson. Voor luchtvaartfans die van deze muziek houden dus steeds weer feest in het kwadraat!
Kopfoto: Michel van de Mheen
