‘Ik had geen bekenden in het vliegtuig, maar het raakt me net zo hard’, aldus Ron Seepers in Trouw.
De man weet niet wat hij zegt.
Natuurlijk raakt het je veel harder als er wel een bekende van je op vlucht MH17 zat.
De nabestaanden zitten in angst voor wat ze nog zullen aantreffen van hun geliefden.
De nabestaanden horen de stem van hun geliefden nooit meer.
De nabestaanden huilen uit het diepst van hun ziel.
De nabestaanden voelen zich gesterkt door het vele medeleven.
De nabestaanden liggen ’s nachts te malen over die laatste minuten van vlucht MH17.
De nabestaanden vragen zich af wat ze nu aan moeten met de verzekering, het testament, de hypotheek.
Ik weet niet of Ron zelf ooit een dierbare heeft verloren. Ik denk zomaar van niet. Anders zou hij dit onderscheid toch kunnen maken. En als hij wel een dierbare heeft verloren, dan is het dit verlies dat hem opnieuw zo hard raakt. Bij het zien van al die kisten en al die rouwauto’s, doemen toch ook de beelden weer op van de kisten en de rouwauto’s tijdens uitvaarten van eigen dierbaren.
In het Lucas-evangelie staat een passage over een zwaard dat door de ziel van Maria zal gaan. Ik weet niet meer welke schrijver zich ooit afvroeg wat daarmee bedoeld kon zijn. Jij hebt nog nooit je man, vrouw of kind verloren, was wat ik dacht.
Ik ken dat zwaard. Een intens rouwproces bevrijdde me er uiteindelijk van.
Dat zwaard voel ik nu niet, hoezeer ik ook meeleef met de nabestaanden. Ik ken niemand van de slachtoffers en ook niet van de nabestaanden. Als ik nabestaande was zou ik dit stukje niet eens kunnen tikken.
Niet dat ik met schrijven ophield toen dat zwaard in mij huishield. Maar het waren hartenkreten die uit mijn pen vloeiden.
Therapeutisch schrijven heet dat nu.
Er zijn jaren overheen gegaan voordat ik van al die krabbels een boek kon maken waarin een lezer geen honderd keer vrijwel dezelfde passages onder ogen kreeg. Het boeit immers niet om steeds te moeten lezen dat iemand haar man zo vreselijk mist.
Niet voor niets krijgen mensen al heel snel genoeg van rouw. Voor hen gaat het leven toch gewoon door.
Lekker op vakantie, daar begint het voor de meesten al mee.
Ron en ik kunnen de tv uitzetten of naar een ander programma zappen.
Ron en ik kunnen de krant dichtslaan of lezen zonder de inhoud echt tot ons te laten doordringen.
Ron en ik missen niemand, helemaal niemand uit dat vliegtuig.
Ron en ik zijn geen nabestaanden.
Ron en ik vinden het alleen maar verschrikkelijk, heel erg verschrikkelijk wat er is gebeurd.
Ron en ik staan daarin zeker niet alleen.
Kopfoto: © Leo van Vrecken via Wikimedia Commons
Voor Up in the Sky schreef ik een recensie over Zoals vogels vliegen – Het bewogen bestaan van twee zusjes na MH-17. Het boek biedt een indruk van hoe de beide zussen zich staande hielden na deze grote ramp in hun leven.
VERDER LEVEN NA MH17
